లాయిరి నడి సంద్రములోన లంగరుతో పనిలేదోయ్, అని చెప్పిన కవి, కుడి, ఎడమయితే ఫరవాలేదన్నాడు. ఎవరయినా ఆ సంగతి గురించి ఆలోచించారా? అందుకు టైమెక్కడండీ, అంటారేమో! తొందరలో పడితే పగలు, రాత్రి తెలియవు. తిండి రుచి తెలియదు. బతుకులో రుచి అంతకన్నా తెలియదు. కానీ, పద్ధతి అది కాదు! ఆలోచిస్తే ఎంతో బాగుంటుంది?

ఉన్నట్టుండి రవీందర్ ఫోన్ చేసినడు. ‘ఏమిటి సంగతి?’ అంటే అతను ‘పాప ఏడ్చింది’ అనేవాడా లేదా నాకు తెలియదు. గ్రైప్ వాటర్ ప్రకటనల గురించి తెలియని, తెలీని, తెలువని వారికి క్షమాపణలు. ‘ఏం సంగతులు?’ అన్నట్టున్న. ‘ఏం లేదు. ఊరికెనే గుర్తుకు వచ్చినవు’ అన్నడు. ఈ లోకంలో ఊరికెనే మనలను గుర్తుచేసుకుని, పలకరించే వాండ్లు గూడ ఉన్నరు గదా, అని సంతోషమయింది. ఆ సంగతే చెప్పిన. అతను నిజంగనే ఊరికే ఫోన్ చేసినడు.

ఇద్దరు మిత్రులు చాలాకాలం తరువాత కలిశారు. వాళ్లలో ఒకతను సంచీ చంకన పెట్టుకుని తలవంచుకుని ఫుట్‌పాత్ మీద నడుస్తున్నాడు. మరొకతను పడవలాంటి కారులో ఎదురుగా వచ్చి ఆగాడు. కారు దిగాడు. నడుస్తున్న మనిషిని గమనించాడు. మిత్రుడే అని తేల్చుకున్నాడు. మాట్లాడుకున్నారు. కలిసి కారెక్కి పోతున్నారు కూడా. ‘క్లాస్‌లో మామూలుగా ఉండేవాడివి, ఈ కారు, ఈ వ్యవహారం ఎలా కుదిరింది?’ అమాయకంగా అడిగాడు ఫుట్‌పాత్ మిత్రుడు.

నేను వెతికి వెతికి శ్రీరంగం శ్రీనివాసరావు సాహిత్య సర్వస్వంలో నుంచి ఆయన పాత ఛాదస్తం బయటపెట్టే పుస్తకాన్ని ఒకదాన్ని వెతికి తెచ్చుకున్నాను. అందులో శ్రీశ్రీ రాసిన పద్యాలు, పాత పద్ధతి కవితలు, నాటకాలు మొదలయినవన్నీ ఉంటాయి. ఒకప్పుడు ఒకానొక పత్రికవాళ్లు నన్ను సాహిత్య వ్యాసం రాయమన్నారు. అది వానకాలం. కనుక నాకు మబ్బులను గురించి రాస్తే బాగుంటుంది అనిపించింది.