తెలుగు సాహిత్య రంగం విభిన్న ప్రక్రియల సమాహారం. కవిత్వాన్ని తీసుకున్నట్లయితే- జనరంజకమై, నిరంతర ప్రవాహంలో సాగిపోయే ప్రక్రియ వచన కవిత్వం. వర్తమానంలో కవుల కలాల ద్వారా కాంతులు వెదజల్లుతున్న మినీ కవిత, నానీ, నానో, వ్యంజకాలు వంటి ప్రక్రియలన్నింటికి పెద్ద దిక్కు వచన కవిత్వం. ఈ కవితా ప్రక్రియలన్నీ గోదావరి నుండి విడివిడి ప్రవహిస్తున్న పాయలు వంటివి.

పునర్జీవిత శ్రీనాథః అపరాంధ్రీ సరస్వతీ
రాశీ భూతాత్మ విశ్వాసః కృష్ణ శాస్ర్తీర్మహాకవిః

70వ దశకంలో ‘మహాస్థ్రానానికి’ సరిజోడైన ‘డమరుధ్వని’ గీతాలతో తెలుగు సాహి త్య లోకాన ప్రభంజనం సృష్టించిన ప్రముఖ ఉత్తరాంధ్ర అభ్యుదయ కవి ‘సీరపాణి’ని ఇటీవల వారి స్వగృహంలో నేను కలవడం జరిగింది. అతనితో నేను మాట్లాడిన సందర్భంలో, గతంలో కొనే్నళ్లపాటు చాగంటి సోమయాజులు (చా.సో)గారు, మీరు కలిసి ‘అరసం’ (అభ్యుదయ రచయితల సంఘం) విజయనగరంలో కీలక బాధ్యతలు నిర్వర్తించారు కదా! వారితో మీ పరిచయం, అనుభవం ఎలాంటిది?

దళిత, బహుజనులంటే సమాజంలో అణచివేయబడ్డవారు. వాడు శ్రమచేసి దొరల బంగ్లాలు కడ్తారు. వారి ఇండ్లను శుభ్రంచేస్తాడు. వాడి శ్రమతోనే దొరల పొలాలు పచ్చదనాన్ని సంతరించుకోగలవు. మానవ నాగరికతకు వాడు మూలవాసుడైన వానికి పట్టెడన్నం కరువు. దొరలిండ్లల్లో దళిత స్ర్తిలు అరవ చాకిరి చేస్తారు. వడ్లను చెరిగి రాళ్ళు లేకుండా చేస్తారు. వడ్లను దంచి దొరలకు సన్నబియ్యం అందించిన చేతులవి.