అనగా ‘‘పుణికి తెచ్చిన తావుల పూలగుత్తి’’ యన్నమాట. ఎప్పుడో కొన్ని ఏళ్ళక్రితము ఆయా ఋతువులాగమించిన యప్పుడు రంగు కుంచె విదల్పున బొమ్మ కట్టిన అక్షరాత్మలు. నాజూకు లెన్నియో పోగుపడిన సొబగు చాయల మేల్కవనంపు సొంపులు నాదామృతమయమైన తెలుగు ఋతువులై తనివి స్వరములూదిన వైశ్వనాధీయ వివరనాళిక. వనె్నదిద్దించుకున్న వార్షిక భూషలు. ఒక్కటొక్కటెగా ఋతువులు నిలద్రొక్కుకునే కాలము కేవలము రెండు నెలలు.

ఏది తేలిక మార్గమో దాన్ని ఎంచుకుని తద్వారా తరించటానికి ఏర్పరచుకున్న అనైతిక నేపథ్యాన్ని అనివార్య ప్రయోజకత్వంగా విశే్లషించుకుని బ్రతుకు సాగించటం స్వేచ్ఛా నాగరికత యొక్క వౌలిక స్వభావం. ముఖ్యంగా ఇది సాహిత్యంలోకి చొరబడ్డది. వావి, వరుస తర్కం ముందు తల వొంచుకు నిలబడ్డాయి. కోరుకున్నది పొందగలిగిన వయసు ఈ స్వేచ్ఛా ప్రవృత్తిని సామాజిక స్పృహే అంటుంది.

ఒక ప్రఖ్యాత కవిత్రయం ఉండగా.. వారి రచనగా మహాభారతం, దక్షిణ భారతదేశంలోనే తొలి సంపూర్ణ భారత అనుసృజనగా వెలువడిన చరిత్ర ఉండగా... ఈ ఉత్తరాంధ్ర కవిత్రయం ఎవరు? అన్న ప్రశ్న వస్తుంది. వీరు కూడా ఆ కాలంలో ఒకరినొకరు ఎరుగరు. కానీ వేర్వేరు రాజుల కొలువులో ఒకే రాజాస్థానంలో పనిచేశారు. ఆ రాజ్యం విజయనగర సంస్థానం. ఆ రాజులు పెద విజయ రామరాజు, చిన విజయరామరాజు, ఆనంద గజపతి మహారాజు.

ఆంధ్ర సాహితీ చరిత్రలో ఒక అపూర్వమైన సన్నివేశం శ్రీనాథుని కనకాభిషేక సత్కారం. ఇటువంటి గొప్ప సత్యారాన్ని పొందిన తొలి తెలుగు కవి శ్రీనాధుడే. కనకాభిషేక సత్కార క్రమాన్ని గూర్చి రాజ్యలక్ష్మీ పీఠికాతంత్రంలో ఇలా ఉందని శ్రీ వేటూరి ప్రభాకరశాస్ర్తీగారు చెప్పారు.