నినాదాలు: టీవీ చూడాలంటే భయమవుతుంది. తెలుగు టీవీల్లో భాష ముందు భయపెడుతుంది. పండితులు వచ్చి ‘అయినటువంటి’ అంటారు. ఆ మాట లేకుండా ఒక్క వాక్యం ముందుకు నడవదు. రిపోర్టర్‌లు వచ్చి ‘నేపథ్యం, పరిస్థితి’ అంటారు. నాయకులు, నాయకులు అనుకునే వాళ్లు వచ్చి ‘చెప్పడం జరిగింది’ అంటారు. తల తిరుగుతుంది. ఛానల్ మారుతుంది. ఇక దిల్లీ గల్లీలలో జరిగిన సంగతుల గురించి ప్రపంచం మునిగింది, అన్నంత గోలగా చర్చలు జరుగుతుంటాయి.

కృష్ణమోహన్‌గారు, నేను, అప్పుడప్పుడు, నారాయణగూడ తాజ్‌మహల్ హోటేల్లో కలిసి భోజనం చేస్తూ, వీలయినంతసేపు మాట్లాడుకోవటం అలవాటు. అప్పుడప్పుడు ఆయన ఒక అనుకోని మిత్రుడిని కూడా పిలుస్తారు. కృష్ణమోహన్, నేను మంచి స్నేహితులం. అట్లని సమవయస్కులం మాత్రం కాదు. ఆయన కొడుకు ఇంచుమించు నా వయసు వాడు. ఒకనాడు ఆయనతోబాటు, ఇంచుమించు ఆయనంత వయసున్న పెద్ద మనిషి ఒకరు వచ్చారు. లాంఛనంగా పరిచయాలు జరిగినయి.

అంతా ప్రశాంతంగానే ఉంది. అంతట్లో ప్రార్థనకు సమయం అవుతుంది. ఒకసారి కాదు. దినంలో అయిదుసార్లు అవుతుంది. ఇక ఆస్తికులను పిలిచే కార్యక్రమం మొదలవుతుంది. ఊరికే పిలిస్తే అభ్యంతరం లేదు. మైకుల గోల మొదలవుతుంది. అవి మామూలు స్థాయిలో ఉంటే అభ్యంతరం లేదు. మైకులు మరీ ఎక్కువగా అరుస్తాయి. మైకులు ఉన్నాయని తెలియని ఆ మువజ్జిన్ మరింత గట్టిగా అరుస్తాడు. ఒకరే అరిస్తే ఫరవాలేదు.

పోలీసులను చూస్తే నిజానికి మన దేశంలో కనీసం అందరూ భయపడతారు. వాళ్ల నుంచి దూరంగా ఉండడం మాత్రమే మంచిదని అందరికీ గట్టి నమ్మకం. వాళ్లు మాత్రం రక్షకులు. ఎవరినీ ఎప్పుడు ఎట్లా రక్షిస్తారన్నది అందరికీ అర్థంకాదు. నాకు కూడా పోలీసుల నుంచి దూరంగా ఉండడమే అలవాటు. అందరిలో నేనూ ఒకణ్ణి కనుక నాకు ఆ రకమయిన ఆలోచన వచ్చి ఉంటుంది. అది నా స్వంత ఆలోచన కాదు. సమాజం నాకు రుద్దిన ఆలోచన.