హిందూ దేశంలో ఏటా జరుపుకునే పబ్బాలలో, పండగలలో ఒక్కొక్కనాడు ఒక్కో వృక్ష పూజ ఆచరణలో ఉంది. బిల్వపత్రం, శమీ వృక్షం, ఆమ్రపుష్పం, అలాగే అమలక ఫల వినియోగం చేయడం సాంప్రదాయసిద్దంగా వస్తున్నది. కార్తీకం నుండి చైత్రం వరకు ఆరు మాసాలలో అమలకిని పచ్చిదానిని ఏదో విధంగా వాడాలని పెద్దల నిర్దేశం.

ఒకనాడు కర్దమమహాముని మహావిష్ణువు చేత ప్రేరేపించబడి స్వాయంభువ మనువు కుమార్తె అయిన దేవహూతిని వివాహం చేసుకొన్నాడు. ఆ దేవహూతి పతిసేవాపరాయణురాలై ఎంతో కాలం కర్ధమ మునికి సేవలు చేసింది. ఆమె నియమ నిష్టలను, ఆమె అంతరంగాన్ని అవలోకించిన కర్దమముని ఎంతో సంతోషించి తనకు మహావిష్ణువు అప్పజెప్పిన కార్యాన్ని చేయడానికి సంసిద్ధపడి తన భార్య దేవహూతిదగ్గరకు వచ్చాడు.

‘త్యాగేన ఏకౌన అమృతత్వం అనశుపి’
అనగా మన దగ్గర ఉన్న వస్తు సంపదను మన తోటివారికి పంచి ఇవ్వడంలోనే అమృతత్వం అంటే ఆనందం లభిస్తుంది అనేది.

శివ శబ్దం మంగళం, శాంతి, శుభం, క్షేమం ఇలా ఎన్నో అర్థాలనిస్తుంది. క్షీరసాగరాన్ని అమృతో త్పాదన కోసం మథించినపుడు ముందుగా లోకాలన్నీ తల కిందులైయ్యేట్టుగా హాలాహలం పుట్టుకొచ్చింది. ఆ అగ్ని విస్ఫోటనాన్ని చూసి దేవతలు రాక్షసులు గగ్గోలెత్తారు. కాని మహాదేవుడు తానే ముందుకు వచ్చి ఆ హలాహలాన్నంతా తన పుక్కిట పట్టుకున్నాడు. తాను గరళం మింగి లోకాలకు ఆనందాన్నిఅమృతాన్నిచ్చిన శివుడు మంగళకరుడే కదా.