1977 ప్రాంతంలో ప్రజాతంత్ర అని ఓ వారపత్రిక వచ్చేది. అందులో శ్రీశ్రీ అనంతం ధారావాహికంగా వచ్చేది. ఈ వారం కవిత అని ఒక శీర్షిక వుండేది. కథలకి మంచి బొమ్మలు, మంచి వ్యాసాలు అందులో వచ్చేవి. అప్పుడప్పుడే సాహిత్యం పట్ల బాగా ఇష్టం ఏర్పడుతున్న సమయం. కథలూ కవిత్వం ఇష్టంగా రాయడం మొదలుపెట్టింది అప్పుడప్పుడే.
ఓ కథ - ఆ డబ్బే వుంటే’ అన్న కథ రాసి ఆ పత్రికకు పంపిస్తే అది అచ్చయ్యింది. అంతకు ముందే కథలు ప్రగతి వారపత్రికలో, కథాంజలి అన్న పత్రికలో చాలా వచ్చాయి. ప్రజాతంత్రలో రావడం కొంత సంతోషాన్నిచ్చింది.
ఆ కథని చదివిన ఓ సీనియర్ కవి మిత్రుడు ఈ కథలో పరిపూర్ణత లేదు. దీన్ని ఇంకా ఇలా రాయాల్సి వుండే అని చెప్పాడు. ఆ పత్రిక సంపాదకుడు పరిచయం కావడం వల్ల ప్రచురించాడు అన్నట్టు మాట్లాడినాడు. నేను రాసిన అంశం మీద మరో కథకుడు రాసిన కథను చూపించి ఇలా రాయాలి అన్నాడు.
అప్పుడప్పుడే కథలూ, కవిత్వం రాస్తున్న నాకు ఆ రోజటి సంభాషణ నిరుత్సాహాన్ని ఇచ్చింది. ఆయన చెప్పింది నిజమే కావొచ్చు. కథలో ఆయన కోరుకున్న పరిపూర్ణత రాలేదేమో. ఏమైనా ఓ యువ రచయితో అలా చెప్పడం సరైంది కాదని అన్పించింది.
‘పరిపూర్ణత’కి అంతం లేదు. కొన్నిసార్లు మనం రాసిన కవిత, కథ మనకు అప్పుడు నచ్చదు. కొద్దిరోజులు అలాగే వుండిపోతుంది. కొంతకాలం తరువాత ఆ కవితను చదివినప్పుడు ఎంత బాగా ఉంది ఎందుకు పత్రికకి పంపించలేదు అని అన్పిస్తుంది. అదే విధంగా మనకు మామూలుగా అన్పించిన కవిత ఇతరులకి గొప్పగా అన్పించవచ్చు.
ఏ పనిలోనైనా పరిపూర్ణత అవసరమే.
కానీ ఏదీ పరిపూర్ణత కాదు. ఏదీ పరిపూర్ణంగా ఉండదు. ఎవరూ పరిపూర్ణంగా ఉండరు.
మనలో కూడా ఓ లోపలి గొంతు ఒకటి ఉంటుంది.
నీ కవిత, నీ పని పరిపూర్ణంగా వచ్చినప్పుడు తప్ప ఇతరులకి చూపించకండి అని చెబుతూ ఉంటుంది. దాని మీద విమర్శలు వస్తాయి అన్న విషయం కూడా ఆ గొంతు చెబుతూ ఉంటుంది.
మన లోపలి గొంతుని, మనల్ని విమర్శించే వ్యక్తులనే పూర్తిగా పట్టించుకోవాల్సిన అవసరం లేదు.
వాటిని అలా పక్కనపెట్టి-
మన కథని, కవిత్వాన్ని, చిత్రాన్ని, పనిని ప్రజల్లోకి పంపించడమే మనం చేయాల్సిన పని.
దాని గురించి విమర్శకులు ఏమన్నా చెప్పని, ఏమైనా కామెంట్ చేయని
పరిపూర్ణత ఎప్పటికీ రాదు. ఎంత చెక్కినా శిల్పికి ఇంకా చెక్కాలనే ఉంటుంది.
ప్రతి పనిలో కూడా ఇదే పరిస్థితి.