కొన్ని పనులు అనుకుంటాం కానీ వెంటనే చేయం. ఆ తరువాత పరిస్థితి దాటిపోతుంది. అనారోగ్యంగా వున్న వ్యక్తులని కలిసి రావాలని అనుకుంటాం. కానీ ఏదో కారణాల వల్ల కుదరదు. ఆ తరువాత పలకరించే పరిస్థితి ఉండదు.
ఈ మధ్య అలాంటి సంఘటనే ఒకటి జరిగింది. మా పెద్దనాయన కొడుకు అంటే మా అన్నయ్య ఆరోగ్యం బాగోలేదని తెలిసింది. చూడాలని అనుకున్నాను. ఆయన ఫోన్ నెంబర్ నా దగ్గర లేదు. ఇల్లు మారారు. కానీ తెలుసుకోవాలని అనుకుంటే పెద్ద కష్టమేమీ కాదు. కానీ ఆ ప్రయత్నం చేయలేదు.
మా మేనకోడలు ఇందిరా, ఆమె భర్త శ్రీనివాసులు ఒకరోజు ఇంటికి వచ్చినప్పుడు మా అన్నయ్య బాలసుబ్రహ్మణ్యం గురించిన ప్రస్తావన వచ్చింది. ఆమె కూడా కలిసి రాలేదు. కానీ నాకు ఆయన కొత్త చిరునామా చెప్పింది. ఒకసారి చూసి రావాలని అనుకున్నాను. కానీ నా పనులు, ఒత్తిడులు నన్ను ఆ పని చెయ్యనివ్వలేదు. మరీ సీరియస్‌గా ఉందని నేను అనుకోకపోవడం బలమైన కారణం కావొచ్చు.
చివరికి ఒకరోజు ఉదయమే మా చిన్నన్న ఫోన్ చేసి మా కజిన్ చనిపోయాడని చెప్పాడు. చిరునామా తెలుసుకొని నేనూ, మా ఆవిడా వెళ్లి వచ్చాం.
బతికి వున్నప్పుడు రాకపొయ్యామన్న బాధ ఎక్కువ వేసింది. మా మేనకోడలు ఇందిర కూడా కలిసింది.
‘మామా! మిమ్మల్ని వెళ్లి చూడమని చెప్పాను. కానీ నేను కూడా వచ్చి చూడలేదు’ అంది.
ఇద్దరమూ అనుకున్నాం.
కానీ వెళ్లి చూడలేదు. ఎవరి కారణాలు, ఒత్తిడులు వారికి ఉండవచ్చు. కానీ ఆ బాధ అలా కొనసాగింది.
చనిపోయినప్పుడు వెళ్లి చూడటం ఎంత ముఖ్యమో అనారోగ్యంగా వున్నప్పుడు వెళ్లి పలకరించడం అంతకన్నా ముఖ్యం. చనిపోయినప్పుడు ఆఖరి చూపు చూడటం వాళ్ల పట్ల మన గౌరవాన్ని వ్యక్తీకరిస్తుంది. కుటుంబ సభ్యులకి కొంత ధైర్యాన్ని ఇస్తుంది. బతికి వున్నప్పుడు కలిసి వస్తే ఆ అనారోగ్యంగా వున్న వ్యక్తి బతుకు మీద భరోసా కలిగిస్తుంది. ఆత్మీయులని సన్నిహితులని చూశానన్న తృప్తి మిగులుతుంది.