ఆయా పాత్రల మధ్య కథను పడుగు పేకగా అమర్చి నాటక కథా సంవిధానానికీ, మనస్తత్వ చిత్రణకీ, రసపోషణకీ త్రివేణీ సంగమంలాగా ఆంధ్రౌన్నత్యానికి అనన్య దర్పణం లాగ వేదం వారు రచించిన ప్రతాపరుద్రీయ నాటకం అసదృశ్యకావ్యం.

సారె చీరెలు నగలును చాలగొనుచు
బుట్టినిండ్లు గుల్ల చేసి పోయి సతులు
తుదకు మగని పక్షము చేరి ఎదురగదురు
మగనిపై కూర్మి అధికంబు మగువకెపుడు
అంటాడు సుభద్రతో కృష్ణుడు. తల్లితో
తనయుని కంటె పుత్రికలె తద్దయు తల్లికి గూర్తురందు చే
ననయము నాడు వారలకు అల్లునిపైఅనురాగ మగ్గలం
బని బుధులందు రాపలుకులన్నియు నిక్కములయ్యె నాకతం

తరువాత రామయామాత్యులు మొదలైనవారు పద్యకావ్యాలలో, ధేనువుకొండ తిమ్మయ్య జంగం కథగా వ్రాయటం, కన్నడంలో ఎస్.సి.కేల్‌కర్, తెలుగులో కొండుభట్ల మొదలైనవారు చిలకర్తి వారి కంటే ముందే నాటకీకరించటం ఈ కథలో ఉన్న నాటకీయత యొక్క ఆకర్షణను తెలియజేస్తాయి.

ఏక సూత్రత లేకపోవడం ఆధునిక మహాభారతం ఇతిహాస స్థాయిని అందుకోకపోయినా పాఠకుని మనస్సులో కవిత్వపు ముద్రల్ని బలంగా వేస్తుంది.
‘‘బ్రహ్మాండమైన నక్షత్రాల ఊరేగింపులో
వెనె్నల జెండా పుచ్చుకుని చంద్రుడు
ముందు నడుస్తున్నాడు’’
ఇది గొప్ప ఊహ, ఊహ నుంచి సందేశమేదైనా ఉందా అంటే తాళం చెవి దొరకడం కష్టం. కానీ
సముద్రం ఒకడి కాళ్ల ముందు
మొరగదు-
తుపాను గొంతుకు చిత్తం అంట