స్మృతి లయలు

ఉద్యోగానికి బానిసనై..

S ,7 à 8 RSCA (si SASPAS) et 6 cialis pharmacie cialis rapports de stage.

విఢీ విడని చిక్కులు నన్ను ఆంధ్రపత్రికలో ఉద్యోగానికి అక్షరాల తీసుకుపోయి చేర్పించాయి - విడీ విడని చిక్కుల కోరల్లో చిక్కిన సమాజంలాగే నేను చిక్కుల్లో ఇరుక్కుపోయాను అనే అనాలి. ఆ నవల రాసిన నాకు అది కెరీర్ ప్రదాయిని అవడం అదో తమాషా. దీని కారణంగా, ఆంధ్ర పత్రిక కొలువులో చేరిపోయిన నాకు జర్నలిస్టుగా మారిపొమ్మని రాసిపెట్టి ఉన్నందున, అది అడుగడుగునా ఛాలెంజ్ చేస్తూ వుండడం చేతా, సారీ.. చెబితే నేరం కాదు, నిజానికి నా పొట్టతిప్పలు - కూడా అవే కావడం చేత - అయాచితంగా ఒఒపోయాను? ఉద్యోగ ధర్మం చాలా బరువు. అవసరం లేని స్వాతిశయం -స్వాభిమాన్- సర్క్యులేషన్ పెంచాలన్న - యావ ఇన్ని వుండటం చేత - నిర్మాణాత్మక రచయితగా మార్చివేయబడ్డాను. వివి చిక్కులపై భారతిలో రివ్యూ రాస్తూ నిశితమైన పరిశీలన గల నవల - అన్నారు ఆర్.ఎస్.సుదర్శనంగారు. అరవై సంవత్సరాల తెనుగు ఉత్తమ నవల సాహిత్యంలో నా రెండు నవలలను ఉల్లేఖిస్తూ - సుదర్శనంగారు విజయవాడ కేబియన్ కళాశాలలో సెమినార్ పత్రం సమర్పిస్తూ - వీరాజీవి రెండు నవలలు పేర్కొన్నారు - ఆ సభలో వున్న ఫేమస్ క్రిమినల్ లాయర్ -నన్ను విలేకరిగా మాత్రమే ఎరిగిన - కర్నాటి రామ్మోహనరావు గారు సుదర్శనం గారిని అడిగాడు. ఇద్దరు పాపులర్ రచయిత్రుల పేర్లు (మీరు ఊహించే వుంటారు) చెప్పి వాల్ల ఊసే లేదు మీ వ్యాసంలో కానీ వీరాజీ నవలలు రెండింటికి పెద్దపీట వేశారు? - నవ్వేశాడాయన - మీరు చెప్పిన ఆ పాపులర్ రైటర్స్ సీరియల్సే గాని నవల అన్నది ఇంకా రాయాలి’ అన్నారు. మా ఇంటి చిరునామా అడిగి తెలుసుకొని వచ్చారాయన. నేను వీధి చివర కాశాను - ఆంధ్రపత్రిక వీరాజీ కోసం రాలేదు. అపార్థం వద్దు. విడీ విడని చిక్కుల వీరాజీని ‘చూడాలని’ వచ్చానన్నాడు - ఇట్ వ్యాస్ ఎన్ ఆనర్ సార్ అన్నాను. - రాంనగర్ ఈశ్వర మహల్ దగ్గర గోత్రాల కేశవరావు మాస్టారి ఇంట్లో అద్దెకి వున్నాను అప్పుడు - ఆర్‌యస్‌యస్ గారంటే శంభుప్రసాద్ గారికే ఎంతో ఇష్టం. మాతో ఆయనకేం అవసరం. గొప్ప తాత్విక చింతన గల రచయితా నిశిత విమర్శకుడు నోవలిస్ట్ - వారి మళ్లీ వసంతం అన్న నవల టైటిల్ నాకు ఇష్టం. అలా, ఏటుకూరి, మహీధర, కడియాల రామమోహన్, వాకాటి, వగైరా సుప్రసిద్ధులు ఈ నవల వలలో పడ్డవాళ్లే.
బైబై - ప్రతి సందు మొగన మిర్చీ బజ్జీ కొట్టు ఎంత ముఖ్యమో - రీడింగు రూము అంతకన్నా అవసరం. ఇందులో రెండోదాన్ని ఏనాడో గుర్తించినది దేశోద్ధారకుడు కాశీనాథుని నాగేశ్వరరావు పంతులుగారు... ప్రాతః స్మరణీయుడు...

బామ్మతో పశ్చిమబెంగాల్‌లోని ఆడ్రాకి...

ఎక్కడి ఆడ్రా? పశ్చిమబెంగాల్ పురీ లియా జిల్లా రైల్వే కాలనీలోని ‘ఆద్రా’ రైల్వే కాలనీ (ఆడ్రా)లో మా మేనత్త ‘అమ్మడు’గారి భర్త రామశాస్ర్తీ శ్రీరంగం - రాముడు మామయ్య అంటారు.. వాళ్లింటికి మా మామ్మ ఐదేళ్ల ఈ ‘కిష్టప్ప’ని సాయంగా తీసుకొని వెళ్లాల్సి వచ్చింది. అదెంత దూరమో? ఏమీ జ్ఞాపకం లేదు.. మనం ఇప్పుడు చెప్పుకుంటూన్నామే, సీసీ కెమెరాలు అని, అలాంటివేవో క్లోజ్డ్ సర్క్యూట్ కెమెరాలు పిల్లల బుర్రల్లో ఎల్లవేళల్లో కూడా ఉంటాయి అనుకుంటాను. ఇవి ఏవేవో చిత్రాలు రికార్డు చేసేస్తూ ఉంటాయి. ఎంతో ‘్ఫలిం’ శిథిలమై పోయినా, కొన్ని స్మృతి చిత్రాలు నేటికీ మిగిలిపోతాయి.. అలా ఎన్నో నిక్షిప్త చిత్రాలున్నాయి? అక్కడికి వెళ్లడం ఎందుకు? - మా చిన్నత్తకి మతిస్థిమితం లేని జబ్బు ఏదో వచ్చిందిట - ఇంకెవరున్నారు? కన్నతల్లిగా మా మామ్మ అంత దూరమూ ఒక కుళ్లు రైలు బండిలో - ప్రయాణం చేసి పోయి - కూతుర్ని విజయనగరం తీసుకుని వచ్చింది. నన్ను మా బెజవాడకి పంపించిందో ఏమో నాకు జ్ఞాపకం లేదు - చెప్పానుగా. రైల్లో తినడానికి తరవాణి జాడీ, దానితో చేగోడీల డబ్బా తెచ్చింది. అది లీలగా గుర్తుంది - అక్కడ ఆడ్రాలో రైల్వే వాళ్ల ఇండ్లే వున్నాయి అన్నీ. అక్కడ మా పెద్దబావ ‘బాబులు’ ఇంకా అమ్మాజీ, కమల పాపా ఇలా ఎవరో బోలెడు మంది వున్నారు. అంతా, హిందీ మాట్లాడేసుకుంటున్నారు. ఆ పేటలో దొరసానులు ఎక్కువ కనబడ్డారు. అంతటా, నల్లని - చిన్నచిన్న గోతులున్న మైదానంలో ‘క్రికెట్’ ఆడేస్తున్నారు.. మా (మేన)బావ ఎడంచేత్తో బ్యాటింగ్ చేస్తున్నాడు. నాకన్నా ఎంతో పెద్దాడు కదా? నాకు గర్వంగా ఉంది.. బొందు లాగూ ఇలా పైకి లాక్కుంటూ ఫీల్డింగు చేస్తున్నాను - వాళ్లే చేయిస్తున్నారని అనుకోవాలి. అంతలో రోడ్ మీద కలకలం - ఓ ‘టోంగా’ రెండు పెద్ద చక్రాలతో - మధ్యలో ఒకటే ఉయ్యాల సీటు.. అందులో తోలేవాడు వాడి వెనకాతల అభిముఖంగా మరొకడు కూర్చొని అరుస్తున్నాడు.. దేఖ్ భాయ్.. అజ్జీ.. దేఖ్.. సినిమా నయా ఆయా ఆవో దేఖ్...’ అంతలో పిల్లలంతా దాని వెంట పరుగులు... నేనూ దౌడు తీశాను. ‘దేవ్..దేవ్.. దేవ్/ దేవ్ దేవ్’ బారుూసాబ్ అంటూ అరుస్తున్నాము (ఇవ్వు ఇవ్వు అని అర్థం) వాడు కరపత్రాలు విసిరేస్తున్నాడు. మేము ఏరుకుంటూ ముందుకి ఉరుకుతోనే వున్నాం. అదో సినిమా పబ్లిసిటీ బండి.. నేనా కరపత్రాలు ఇంటికి తెచ్చి - ఒగరుస్తూ - మామ్మకి ఇచ్చి - ఏమిటో యుద్ధ వీరుడిలాగా పోజు.. శీన్ కట్-
ఇప్పటికి నాకు నేను దేవ్ దేవ్ అంటూ పరుగులు తియ్యడం - మైదానం గోతుల్లో నల్లికళ్ల పాము పాములు అవీ చూసి జంకడం అన్నవి వెంటాడే దృశ్యాలే. మా చిన్నత్తని గదిలో పెట్టేశారు.. ఆమె, ‘పావ్ రోటీ దేవ్.. పావ్ పావ్ దేవ్.. పవ్ రోటీ దిళా దేవ్..్భయ్యా’ అంటూ పాటలు పాడటం - కొంచెం జ్ఞాపకం ఉంది కాని, పిల్లలం ఏ వూళ్లో ఐనా ఇంట్లో వున్నదెప్పుడు? బయట మైదానంలోనే.. హిందీ మీద మోజు క్రికెట్ ఆటంటే వ్యామోహం ఆ దేశం కాని దేశంలో - నేనా బుర్రకెక్కిపోయి ఉంటాయి. అక్కడ పిల్లలు ‘జెండా ఊంచా రహ్హే హమారా - విజరుూ విశ్వ తిరంగా ప్యారా..’ అంటూ పాడుతూ వుంటే అది నాకు యదాస్తు వుండిపోయింది. కాకపోతే, ఆడ్రాలో అంతా కంపు నూనె (ఆవ నూనె) పట్టించేసుకొనేవారు. అబ్బే! ఛీ.. మా అమ్మకి నువ్వుల నూనె కూడా పనికిరాదు - నువ్వుల పప్పు నూనె మాత్రమే వాడేది. (అన్నట్లు మా చిన్నత్త కోలుకుని మామూలుగా ఐపోయింది)

(ఇంకా బోలెడుంది)