ఎప్పుడు చూసాడో
ఎలా తీసాడో
తెలియదు

సాయంత్రం
ఇంటికి వచ్చేసరికి
దేహ కాన్వాసు
దాచివున్న కాగితాలు
తను రంగరించిన రంగులతో
మెరిసిపోతుంటాయి

ఇష్టమైన తినుబండారాల్ని తింటూ
ఒళ్ళంతా పులుముకున్నట్టు
మోహించిన రంగుల్ని
శరీరంపై హత్తుకుని
వాటినే
కాగితంపై అలుముతాడు

బాల సాహిత్యం అనగానే పంచతంత్ర కథలు, పేదరాసి పెద్దమ్మ కథలు, ఈసపు కథలు, చందమామ కథలు గుర్తురావడం సహజం. మారుతున్న కాలంతో బాటు మనము మారుతున్నట్టే పిల్లలు కూడా మారుతున్నారు. కాలం బాటే వేగం అందుకుని అవకాశాలను అందిపుచ్చుకుంటూ ముందుకు దూసుకుపోతున్నారు. పూర్వకాలంలో సమష్టి కుటుంబాలు ఉండేవి. ఎక్కువమంది సంతానం ఉండేవారు. అప్పట్లో అందరికీ విద్య, ఆహారం, వసతులు కల్పించడం కష్టమయ్యేది అమ్మానాన్నలకు.

గూడు విడిచిన
పిల్లపిట్టల్ని ఎడబాసి
మోడువారిన
ఎడారి మొఖాల్ని తడిమే
చల్లని చూపుల
చలువ పందిళ్ళై అల్లుకుంటరు

కటిక చీకటి
వాకిట్లో పూసిన
పున్నమి చెట్టుమీద
ఎన్నీలై వాలిపోతరు

నిర్వేదపు అంచుల్ని
పటాపంచలు చేసి
ఆరిపోయిన పెదాలమీద
అనుబంధాల
తేనె బిందువుల్ని వొలికిస్తరు

యిప్పుడు నాకేం పనిలేదు
ఆ ఉయ్యాల చుట్టూ పరిభ్రమించడం తప్ప
ఏడుస్తే ఎత్తుకోవడం
నవ్విస్తూ ఆడుకోవడం

దగ్గరగా కనబడితే
నడుము నాట్యం చేస్తుంది
చేతుల్లో ఎన్ని భంగిమలో!
ముట్టుకుంటే... గలగలా నవ్వుల కేరింతలు
దూరంగా జరిగితే
ఏడుపుల రాద్ధాంతాలు