అపసవ్య దిశలో అడుగులేస్తున్న సామాజిక జీవితాన్ని ఎత్తిచూపుతూ, అందలి తప్పిదాలను తట్టి చెబుతూ పొరపాట్లను విప్పి చూపిస్తూ సమాజాన్ని సవ్యమైన మార్గంలో పెట్టేందుకు దోహదపడే కళారూపాల్లో ‘‘సాహిత్యం’’ ప్రముఖమైనదిగా పేర్కొనవచ్చును.

‘పారిజాతాపహరణం చెట్టు దొంగతనమా?’ (ఆంధ్రభూమి తేది 3-7-17) అన్న రామతీర్థగారి వ్యాసంపై ప్రతిస్పందన).. ఒక కోతికి కొబ్బరికాయ దొరికిందట! ఇంకేం? దాన్నది అటు త్రిప్పీ, ఇటు త్రిప్పీ చూసింది. వాసన చూసింది. కొరికి చూసింది. పెరికి చూసింది. ఎగరేసీ, పగలేసీ చూసింది. చివరికి విసిగి, వేసారి అదొక పనికిరాని వస్తువంటూ తిట్టుకుంటూ దూరంగా పెంటకుప్పపైకి విసిరేసిందట!...

చెట్టుపై తను రాసిన పద్యం
బాగా వచ్చిందన్న ఆనందంతో కవి..
కవిత రాసిన కాగితంలోని
చెట్టు ఆత్మ మాత్రం
ఆ పద్యం
సమాధి రాయిపై రాసిన
స్మృతిగీతంలా వుందనుకుంది
చెట్టుపై నీ ప్రేమ
నా బొందలా
వుందనుకుని నిట్టూర్చింది
శ్రోతల చప్పట్ల హోరులో
చెట్టు నిట్టూర్పు
ఎలా వినిపిస్తుంది కవికి?

వర్తమాన సామాజిక పరిస్థితులను కథానికలు ప్రతిబింబించాలి’ అనేవారు అనేకులు అయినా ‘అంతమాత్రం చాలదు, కథలకు సర్వకాలీనత వుండాలి’ అనేవారూ జగత్తులో ఎక్కువ మందే ఉన్నారు. ఇరుతెగలవారికీ సంతృప్తిని ఇచ్చే కథానిక శ్రీపాద సుబ్రహ్మణ్యశాస్ర్తీగారి ‘కలుపుమొక్కలు’.