మన అనంతరం (కథాసాగరం)

ఆ గ్రామంలో మోషేప్లోమో మంచి వ్యాపారి. ఆయన భార్య రివ్కా. ఇద్దరూ దైవభక్తులు. సహృదయులు. ఎన్నో ధార్మిక సంస్థలకు ఎన్నో దానధర్మాలు చేసేవాళ్లు. అందరికీ వాళ్లంటే ఎంతో అభిమానం.
వాళ్లకు ఆస్తులున్నాయి. అంతస్థులున్నాయి. మంచి పేరు ఉంది. కానీ వాళ్లకు పిల్లలు లేరు. వాళ్లకు పెళ్లయి పదిహేను సంవత్సరాలయినా సంతానం లేదు. వాళ్లకున్న దిగులల్లా అదే. ఎన్ని మంచి పనులు చేసినా, ఎంతగా ప్రార్థనలు చేసినా వాళ్లకు పిల్లలు కలగలేదు.
బాల్ షెమ్తోవ్ సుప్రసిద్ధుడైన రబ్బీ. ఎందరి కష్టాల్నో తీర్చిన వాడాయన. ఆయన ఆశీర్వాదం పొందితే తమకు సంతానం కలగవచ్చన్న ఆశతో ఆ దంపతులిద్దరూ ఆయన సందర్శనానికి వచ్చారు.
బాల్ షెమ్తోవ్ వాళ్లకు ఐశ్వర్యం పెరగాలని, ఆరోగ్యంగా ఉండాలని, చిరకాలం వాళ్లు జీవించాలని, సంతోషంగా ఉండాలని దేవుణ్ణి ప్రార్థించాడు. వాళ్లు రబ్బీ దగ్గర సెలవు తీసుకుని వెళ్లాక రబ్బీ శిష్యులు ‘ఎందుకు మీరు వాళ్లకు సంతానం కలగాలని దేవుణ్ణి ప్రార్థించలేదు?’ అని అడిగారు. రబ్బీ వారి ప్రశ్నకు ఎలాంటి సమాధానం చెప్పలేదు.
కొన్ని సంవత్సరాలు గడిచిపోయాయి. మోషేప్లోమో, రివ్కా ఇద్దరూ మళ్లీ బాల్షెమ్తోన్ని కలవడానికి వచ్చారు. ఈ మధ్యకాలంలో వాళ్ల వ్యాపారం ఎంతగానో అభివృద్ధి చెందింది. ఎంతో సంపన్నులయ్యారు. విరివిగా దానధర్మాలు చేశారు. ఏ కోశానా వాళ్లు దిగులు పడడానికి ఎట్లాంటి పరిస్థితులూ లేవు.
తనని చూడడానికి వచ్చిన ఆ దంపతుల్ని పరామర్శించి బాల్షెమ్తోవ్ ‘అంతా క్షేమమే కదా! ఎందుకంత దిగులుగా వున్నారు?’ అని అడిగాడు.
వాళ్లు ‘మీ ఆశీర్వాదంతో అంతా బాగానే ఉంది. కానీ మాకు సంతానం లేదు. ఎన్ని వున్నా మన పేరు నిలిపే సంతానం లేని వ్యక్తి జీవితం వ్యర్థం. ఇంత సంపద ఉన్నా ఇది ఎవరి కోసం? వంద ఏళ్ల తరువాత ఈ నేలలో మా పేరు చెప్పుకునే వాళ్లు ఉండరు. మాకు వారసత్వమే ఉండదు. ఈ జీవితానికి అర్థమే ఉండదు’ అంటూ కన్నీళ్లు పెట్టుకున్నారు.
బాల్షెమ్తోవ్ వాళ్లని ఓదార్చి సానునయంగా కొన్ని మాటలు చెప్పాడు. ప్రార్థన నిర్వహించాడు. అనంతరం ‘రేపు నేను, నా శిష్యులతోబాటు ఒక ప్రాంతానికి వెళుతున్నాం. మీరు కూడా మాతోబాటు రండి. కొత్త స్థలానికి వెళితే మీ మనసు తేలిక పడవచ్చు’ అన్నాడు.
రబ్బీ ఆహ్వానాన్ని అంగీకరించి వాళ్లు ఆయనతోబాటు ఆ కొత్తచోటికి వెళ్లడానికి అంగీకరించారు. మరుసటి రోజు అందరూ బయల్దేరారు. రెండు రోజులు ప్రయాణం చేశాక ఒక పట్టణంలో ఆగారు.
బాల్షెమ్తోవ్ ఆ దంపతుల్తో ఆ పట్టణంలో తిరిగి వింతలు, విశేషాలు తెలుసుకుందామన్నాడు. దంపతులు సరేనన్నారు. వాళ్లు ముగ్గురూ కలిసి కొన్ని వీధులు తిరిగాక ఒకచోటి ఇసుకలో ఆడుకుంటున్న పిల్లల దగ్గరకు వెళ్లారు. బాల్షెమ్తోవ్ ఆ పిల్లల్ని చూసి ఆనందించాడు. ఒక పసివాణ్ణి చూసి ‘నీ పేరేమిటి?’ అని అడిగాడు.
ఆ కుర్రాడు ‘బారూక్ మోషే’ అన్నాడు. రబ్బీ ఇంకో కుర్రాణ్ణి నీ పేరేమని అడిగాడు. ఆ కుర్రాడు కూడా ‘నా పేరు బారూక్ మోషే’ అన్నాడు. రబ్బీ మూడో కుర్రాణ్ణి పేరడిగాడు. మూడో కుర్రాడు ‘మోషే అవ్రామ్’ అన్నాడు. నాలుగో కుర్రాణ్ణి అడిగితే ‘నా పేరు బారూక్ మోషే’ అన్నాడు.
అక్కడున్న కుర్రాళ్లల్లో ఐదారు మంది అందరూ తమ పేరు బారూక్మోషే అని చెప్పారు. వాళ్లు అక్కడి నించి కొంత దూరం వెళితే అక్కడున్న ఇసుకలో కొంతమంది చిన్ని అమ్మాయిలు ఆడుకుంటూ కనిపించారు.
బాల్షెమ్తోవ్ వాళ్లలో ఒకమ్మాయిని చూసి ‘నీ పేరేమిటి?’ అని అడిగాడు. ఆ అమ్మాయి ‘బ్రాచాలీ’ అంది. అక్కడున్న అమ్మాయిల్లో ఎక్కువమంది పేర్లు ‘బ్రాచాలీ’గా ఉండటం చూసి రబ్బీ ఆశ్చర్యపోయాడు.
అక్కడి నించీ వాళ్లు సమీపంలోని కొన్ని పాఠశాలలకు వెళ్లారు. అక్కడే చాలామంది కుర్రాళ్లు బారూక్ మోషే అనీ, చాలామంది అమ్మాయిల పేర్లు ‘బ్రాచాలీ’గా ఉండడం చూశారు. అక్కడి నించీ సినగాగ్ వెళ్లి ప్రార్థన ముగించుకుని స్థానిక రబ్బీతో ఇక్కడ స్కూళ్లల్లో ఉన్న చాలామంది పేరు ఒకేలా ఉండడానికి కారణమేమని అడిగాడు.
ఆ స్థానిక రబ్బీ దానికి సంబంధించి ఒక కథ చెప్పాడు. వందేళ్లకు ముందు ఈ ఊళ్లో ‘బారూక్ మోషే’ అన్న వ్యక్తి ఉండేవాడు. అతని తండ్రి కసాయి. తండ్రికి కొడుకు వ్యాపారంలో సహాయపడేవాడు. కొన్నాళ్లకి కొడుకు ప్రయోజకుడయ్యాక ‘బ్రాచాలీ’ అన్న అమ్మాయినిచ్చి అతనికి పెళ్లి చేశాడు. కొంత కాలానికి తండ్రి కాలం చేశాడు. బారూక్ మోషే, బ్రాచాలీ ఆదర్శ దంపతులు. దానధర్మాలు చేసేవాళ్లు. అందరి దగ్గరా మంచి పేరు తెచ్చుకున్నారు. వాళ్లకున్న లోటల్లా వాళ్లకు పిల్లలు లేరు. వందేళ్లు గడిచాక ఈ ప్రపంచంలో తమ గురించి అనుకునే వాళ్లు ఉండరని దిగులు పడ్డారు.