అక్కడ వందలమంది వున్నా వాళ్ళంతా ఓ రకమైన సమాధి నిశ్శబ్దంతోనూ, ఆనందంగా అనుభవించాల్సిన బ్రతుకును చచ్చినట్టు మోయాల్సి వచ్చిందే అన్న దిగులుతోనూ వున్నట్టుగా కన్పిస్తుండడంతో శాంతమ్మనూ ఆ దిగులు ఆవహించినట్టై అలా నిలబడిపోయింది.
‘‘అక్కడే నిలబడిపోయావే? ఇటొచ్చి కూర్చో’’ గుసగుసగా అంటూ ఆమె చేయి పట్టుకొని తీసుకుపోయి ఆ హాల్లో ఓ మూలనున్న స్టీల్ కుర్చీలో కూర్చోబెట్టాడు వెంకటరెడ్డి.

వారం పది రోజులుగా ఏదో విషయంలో కోడలి అంతరంగంలో తమకు తెలియని అలజడి ఏదో అగ్గిలా రగులుతుందన్న విషయాన్ని ఎప్పుడో పసిగట్టినా అదేంటో అర్థంగాక, ఆమెను అడిగే ధైర్యం చేయలేక సందర్భం కోసం ఎదురుచూస్తున్న ఆ వృద్ధురాలు కోడలిని పట్టుకొని తనూ వలవలా ఏడవసాగింది.

ఆ విధంగా రాత్రి తెల్లవార్లూ ఆలోచనకు, మనసుకూ మధ్య జరిగిన అంతర్మథనంలో ఆఖరికి ఆలోచన మీద మనసే పైచేయి సాధించింది. శాంతమ్మ అంతవరకూ తానెరుగని ఓ విషయం మీద సానుకూల నిర్ణయం తీసుకునేలా చేసింది.

దాన్ని ఒక్కసారిగా చూసేసరికి వల్లు ఝల్లుమని భయంతో నిలబడిపోయిన’’ అప్పటికప్పుడు నోటికొచ్చిందేదో కల్పించి చెప్పింది.
ఇక అక్కణ్ణుండి శాంతమ్మ, ఖాశీంబీలిద్దరూ కల్సి బ్రతుకు వ్యధల గురించి తలపోసుకుంటూ బస్తీ దిక్కు వడివడిగా అడుగులు సారించారు.