నేను..
ఒక అవేర్‌నెస్.. స్పృహను వాస్తవాన్ని
ఒక ఎగ్జిస్టెన్స్.. అస్తిత్వాన్ని, స్థితిని.
ఒక ఇన్నొవేషన్.. శోధనను, సాధనను.
ఒక ఇమాజినేషన్.. ఊహను, ఆలోచనను.
ఒక ఇనె్వన్షన్.. ఆవిష్కరణను, పరిశోధనను.
ఒక రిఫ్లెక్షన్.. ప్రతిఫలనాన్ని, ప్రతిబింబాన్ని.
ఒక ఎన్‌లైటెన్‌మెంట్.. జ్ఞానోదయాన్ని, స్వీయాభివ్యక్తిని
ఒక రియలైజేషన్.. సాక్షాత్కారాన్ని, దర్శనను.
ఒక రివిలేషన్... స్వయావిష్కరణను, స్వయంభువుని.
నేను..
స్వయంభువుగా మానవతనాన్ని
స్వయావిష్కరణగా విశ్వాంతరంగాన్ని.
తొలిగా గొంగళి పురుగును
మలిగా సీతాకోక చిలుకను.
ఓం ప్రథమంగా భౌగోళికాన్ని
ప్రస్థానం అంచున విశ్వంభరను.
నా తొలి ప్రయాణం మలి పరిణామం వరకే
మలి ప్రయాణం మూల పరిణామానికే.
ఇమాజినేషన్‌లు, రిఫ్లెక్షన్‌లు, రియలైజేషన్‌లు
తొలి పరిణామంలోనివే!
తుది పరిణామానికి
అన్నీ ఇన్నొవేషన్‌లు, ఇనె్వన్షన్‌లు, రివిలేషనే్ల!
తొలి పరిణామం లోయర్ కాన్షియస్‌నెస్‌లో
తుది పరిణామం హయ్యర్ ఇంటెలిజెన్స్‌గా.
నేను-
కాలాతీత ఖగోళ చైతన్యాన్ని.
ఆకాశిక అస్తిత్వ ప్రజ్ఞానకోశాన్ని.
* * *
జ్ఞానం, విజ్ఞానం, జననంతో జీవనం, మృత్యువుతో జీవితం వెంట పడతాయి కానీ ప్రజ్ఞానం అందుకునేది తాత్కాలిక ఉనికిని కాదు.. శాశ్వత అస్తిత్వాన్ని, పుటక, మరణం, రూపం, కాలం - ఏవీ ఈ అస్తిత్వాన్ని తాకవు. అంటే, జనన మరణం - స్థితి - కాలాదులకు అతీతమైనది ‘నేను’.
అంటే, మరల భూతతత్వ మాంసభూయిష్ట దేహమే కావాలని పదార్థ తత్వాన్ని రుచి చూసిన ఏ మానవ శరీరమూ కోరుకోదు.. అందుకోసం కాలానికి లోబడ్డ స్థితిపూర్వక పరిణామాన్ని ఇచ్ఛగించదు.
మానవ అవతరణ లక్ష్యాన్ని రియలైజ్ కాగలిగి ‘నేను’కు పరిణామ పథంలో అందేవన్నీ, రివిలేషనే్స. అంటే జన్మరాహిత్యమే లక్ష్యంగా పరిణామ ప్రస్థానం సాగాలి. ఈ ప్రస్థానంలో లక్ష్యమే సంకల్పం. ప్రస్థాన ఫలితం సిద్ధి.. అంటే ‘నేను’ సంకల్పం సిద్ధిస్తుంది. రూపంగా స్ర్తి పురుషగా ‘నేను’ వేరువేరు అయినప్పటికీ సంకల్ప సిద్ధత్వంలో అభేదమే. రూపం అరూపం అయ్యే ప్రస్థానమే సిద్ధత్వం. అరూప ప్రస్థానంలో స్ర్తి పురుషులు ఉండరు... మానవతనం ఒక్కటే గికవై ‘నేను’ తపోవన మవుతుంటుంది.
* * *
నేను...
లైఫ్ బి ఫోర్ డెత్!
లైఫ్ ఆఫ్టర్ డెత్!!
అంటే-
పుట్టిన తర్వాత... గిట్టిన తర్వాత!!
జననంతో ‘నేను’ది ఉనికి... బీయింగ్
మరణంతో ‘నేను’ది అస్తిత్వం.. ఎగ్జిస్టెన్స్.
బీయింగ్ కాలనియంత్రణ లోనిది.
ఎగ్జిస్టెన్స్ కాలాతీతమైనది.
అనుభవ పొత్తం జీవితం!
స్పృహ పేటిక మరణం!!
మరణం తర్వాతి అనుభవాలు ఏ ఒక్కరి స్వంతమూ కావు. మృత్యువు గురించి అక్షరాలలో పరచుకున్నవి తుది పలుకులు కావు. ప్రశ్నార్థక అక్షర పొత్తాలే! మృత్యు అనుభవాలు ప్రశ్నార్థకాలైనట్లు, సమాధానాలు సైతం మరణానికి ఈవల ప్రోది చేసుకున్న అనుభవాలే! మృత్యు సంబంధిత అవశేషాలే!! మృత్యు బంధన స్మృతులే! ఇంకా చెప్పుకోవాలంటే ఎవరెవరి మాటల దొంతరలకు మనం జోడించిన విశ్వాసాలు.
అవును, ఈ జోడింపుతోనే మానవ ప్రస్థానం పురివిప్పుతోంది... మానవతనం తపోవనంగా దట్టమవుతోంది. చివరికి, మానవత్వానికి సహభాగిని అయిన దివ్యత్వం మరణశయ్యను చేరుకుంటోంది. ప్రకృతికి చేదోడయిన గికత్వం శాశ్వత చిరనామాగా ప్రస్థానిస్తోంది.
* * *
నేను-
భవిష్యత్తులోకి
విసిరేయబడ్డ మానవతనాన్ని,
వర్తమాన ఉనికి నుండి
విస్తరించిన మానవ తపోవనాన్ని.
ఇహంలో గెస్ట్‌ను... పరంలో హోస్టెస్‌ను.
మృత్యువుకు ఈవల, ఆవల ప్రత్యేకమే!
* * *
God in nature lives forever
But, God in man is forever dying.
* * *
నేను-
సఫ్త భూగోళాల భౌగోళికాన్ని
సప్త శరీరాల అధిరోహణాన్ని
సప్త చక్రాల ఆరోహణాన్ని
సప్త శక్తుల మానవతనాన్ని
సప్త ప్రాంగణాల తపోవనాన్ని
సప్త చైతన్యాల గిక ప్రజ్ఞానాన్ని
సప్త గ్రహాల ఖగోళ ప్రభాసాన్ని.
వెరసి,
ఏడ ఏడుల మానవతర విశ్వంభరను
కాలం, స్థితి లయించే ‘ఏకత’ను.
అయినా, ‘నేను
పుడమిని తాకిన అరూప కాలాన్ని
మానవ రూప అవతారాన్ని
రూపారూప విశ్వాంతరంగాన్ని.
* * *
నేను... ఒన్‌నెస్ నుండి విడివడ్డ టైమ్ అండ్ స్పేస్‌లను. ఈ సంఖ్య అసంఖ్యాకం, అనేకం కావటమే ‘నేను’ స్థితికి లోబడి, కాలానికి లోబడి ఇన్ని ‘నేను’లు కావటం.. ఇంతటి సృష్టి వైచిత్రికగా, విశ్వ విస్తృతిగా పరిణమించటం.. ప్రస్థానించటం.
మొత్తానికి, ఏక అస్తిత్వ ప్రస్థానంలో చేరుతూ వచ్చినవే సప్త ప్రకృతులు, సప్త ప్రవృత్తులు, సప్త లోకాలు, సప్త గ్రహాలు, సప్త రుషులు, సప్త శక్తులు, సప్త చైతన్యాలు, సప్త ధాతువులు - ఈ సప్త శోభితమంతా నేను ప్రజ్ఞాన రహస్యమే.
ఈ ప్రజ్ఞాన రహస్యం ఇంకా ‘సీక్రెట్ డాక్ట్రిన్’గానే ‘నేను’కు అందకపోవటంతో అధో చైతన్య విలసిత జ్ఞాన, విజ్ఞాన, మేధా సంపన్నతలో మానవ భౌతికతను సప్త శోభిత వనరులతో ఏదో ఒక అర నుండి వెలికితీసే ప్రయత్నం చేస్తున్నాం. అదీ నేటి నేను సాంద్రత.
మానవ మేధకు సరిహద్దులుండటంతో మనం సిద్ధాంతాల మాటున ‘నేను’ను ‘ప్రయోగ పొత్తం’ చేస్తున్నాం. చివరికి, నేనును సప్త సిద్ధాంతాల భవనంగానే చూస్తూ భువనంగా మురిసిపోతున్నాం. మనలోని సప్త ప్రవృత్తులను విశ్వంలోని సప్త ప్రకృతుల ప్రతీకలుగా సప్త సిద్ధాంతాల చట్రంలో బిగించేస్తున్నాం. ముద్దుగా ఈ ప్రహసనాన్ని హ్యూమన్ కాన్‌స్టిట్యూషన్ - మానవ తరతనం - అంటున్నాం.
‘నేను’ - మైక్రోకాజమ్ - సూక్ష్మ జగతి.
‘విశ్వం’ - మాక్రోకాజమ్ - స్థూల జగతి.
ఈ స్థూల - సూక్ష్మల నడుమ ఒక విడదీయరాని తనం పరుచుకుని ఉంది. ఈ విడదీయరాని తత్వంతోనే ‘ఐ’ ‘ఐ ఎట్ లార్జ్’ అంటే, ‘నేను’ ‘విశ్వం’గా పరిక్రమిస్తోంది. ఈ పరిక్రమణలో నేను మానవ కుండలిని అయితే ‘ఐ ఎట్ లార్జ్’ విశ్వకుండలిని. ‘నేను’లో స్థూల సూక్ష్మ ప్రజ్ఞలున్నట్లే విశ్వంలోను స్థూల సూక్ష్మ ప్రజ్ఞలున్నాయి. ఇలా, నేను విశ్వం - బింబం ప్రతిబింబం.
* * *
‘విశ్వం’ అంటేనే సప్త స్థితుల ఖగోళ వ్యాప్తి. వీటిలో క్రింది నాలుగు స్థితులు ‘దేహ నేను’లో వొదిగినవే. పై మూడు స్థితులు ‘ఆత్మ నేను’లోనివి.. ‘సంపూర్ణం’ కావటానికి ప్రస్థాన త్రయ స్థితులు ఆ మూడు. ఆత్మ కూడా దేహ నేనులో కొలువై ఉన్నదే కాబట్టి పై మూడు స్థితులలోను ఆత్మ ప్రస్థానానికి ఢోకా లేదు కాబట్టి ‘దేహ నేను’ ఖగోళ అస్తిత్వంలో పాక్షికం, ‘ఆత్మ నేను’తో సంపూర్ణం.
ఇలా, కాస్మాస్ అంటే ఐ అండ్ ఐ ఎట్ లార్జ్... నేను- విశ్వంభర. దేహ నేనులో మొదటి నాలుగు చైతన్యాలతోపాటు పై మూడు చైతన్యాలు ప్రస్థానించటమే ఆత్మ విద్య.. ఇది గిక విద్య. ఖగోళంలోని భౌతిక, భౌతికాతీత సప్తస్థితల, సప్త ప్రాంగణాల సప్త చైతన్య ప్రస్థానమే ‘నేను’ విశ్వంభరత్వం.
అన్నట్టు, సృష్టికి వచ్చిన జీవులు, ప్రాణులు, అవతారులు - ఖగోళంలోని మొదటి నాలుగు చైతన్యాల ప్రాభవాలే! ఆత్మను వెంటపెట్టుకున్న బుద్ధి, మనసు, ప్రాణం - ఖగోళ సృష్టి చైతన్యాలే! అయినప్పటికీ ఆత్మతో ఉండటం వల్ల ఇవి క్రింది స్థాయిలే తప్ప పై స్థాయివి కావు. అంటే, భౌగోళిక మానవ అవతారాలు, దివ్య అవతారాలు అధోస్థాయి చైతన్య ప్రతీకలే! అందుకే ఈ నాలుగు చైతన్యాల సృష్టిని ‘సెప్టినరీ నేచర్’ అని అంటుంటాం.
అధో స్థాయి చైతన్య భూమిక అయినా, ఊర్థ్వ స్థాయి చైతన్య భూమిక అయినా - ప్రతీ చైతన్య భూమికా సప్తాగ్నుల విస్ఫోటనమే! సుప్తంగా సప్త అగ్ని తత్వాలు స్ఫుటంగా చైతన్యం అవుతున్నాయి. అంటే, దేహ నేను క్రింది స్థాయి నాలుగు చైతన్య సమ్మేళనంగా ఇరవై ఎనిమిది అగ్ని తత్వాల ఆకరమైనప్పటికీ, ‘ఆత్మ నేను’తో పై మూడు చైతన్యాలు కలిసి మరో ఇరవై ఒక్క అగ్ని తత్వాలతో అంటే మొత్తం నలభై తొమ్మిది అగ్ని తత్వాలతో గిక నేనగా ప్రస్థావిస్తూ విశ్వంభర అవుతోంది.
* * *
‘గిక నేన’ దృశ్య అదృశ్యాల సంయోగం. సామాన్యంగా దృశ్య నేను రూప సృష్టిని మాత్రమే చూడగలుగుతుంది. అదృశ్య నేను మాత్రమే అరూప సృష్టిని సైతం చేరుకోగలుగుతుంది. ఆవాహన చేసుకోగలుగుతుంది. ఈ ఆవాహనా కౌశలం గికత్వానిదే.
అంటే - బద్ధి, మనస్సు, జ్ఞానం, విజ్ఞానం ఇవన్నీ దృశ్య పరిధిలోనివే! అదృశ్య విశ్వమంతా ప్రజ్ఞాన వశమే! కాబట్టి, గికత్వానికి దృశ్యంగా దేహవే వాహనం అయినప్పటికీ అదృశ్యంగా ఆత్మనే స్థిర వాహనం. ఇక్కడ ఒక్క విషయం సుస్పష్టంగా చెప్పుకోవాలి. దృశ్యం ఒక పాలయితే అదృశ్యం ఆరుపాళ్లు. అంటే, దృశ్యం కంటే అదృశ్యం ఆరు రెట్లు విస్తృతమైందన్నమాట! అయినా, విస్తృతికి కొలమానం సాధ్యమా? కాలమానానికి అందని అదృశ్యానికి కొలమానమా?!