ఇంతలో ఇంత అందం పోయిందా! అనుకుంది ఓ యింతి
అద్దంముందు కోతి మనసున్న మనిషి వయస్సు,
తుళ్ళిపడే వయసునుంచి,
‘గుర్తుకొస్తున్నాయ’నుకొనే వయసువరకు
మధ్యలో ఎన్ని జీవన మజిలీలో!

కాలం అప్పుడప్పుడు
కన్నీటి గాయాల మీంచి నడిచెళుతుంది
పగిలిన అద్దాల్లాంటి రోజుల్ని ఏరుకుంటూ
విడిపోయ వగర్చే క్షణాల్ని దోసిలిలో పట్టుకుంటూ
ఆవిరైపోయన ఆశల పొగని బుడ్డీలో దాచుకుంటూ
కాలం అప్పుడప్పుడు కన్నీటి గాయాల
మీదనుంచి నడిచెళుతుంది..
ముసుగు కప్పుకుని
తాగివాగే మైకాన్ని చీత్కరించుకుంటూ
ఎదుటివారి మీదకు చూపులను చెక్కి

ఎన్ని వింటున్నా, ఎన్ని కంటున్నా
ఏదో తెలియని అలజడి
అంతరంగాన్ని తొలిచేస్తోంది
అందుకే
ఇంకా చీకట్లోనే వున్నాననుకుంటున్నా
భవిష్యద్యుతులు
బాలభాను కిరణాల్లా
విశ్వగోళంలో జ్వలించాలని ఊహిస్తున్నా
మానవ మనుగడలో
మధురిమలెలా నింపాలని ఆలోచిస్తున్నా
కను మూసినా లోమనసులో
భావతీరాలను చేరలేకపోతున్నా
నాలోని శతకోటి భావాలు

వర్ణన ప్రధానమైంది కవిత్వం. కవిత్వానికి ఇతివృత్తం ప్రాణం. ఇతివృత్తం అంటే కథాంశం. వర్ణించదగిన పదార్థం. ‘పిండికొద్దీ రొట్టె’ అనే సామెత పిండి ఎలా ఉంటే రొట్టె అలా తయారౌతుందనే సత్యాన్ని చెబుతుంది. దేనికైనా ‘పిండి’ ఉండాలి. పిండి అంటే మూలపదార్థం. వౌలికద్రవ్యం. గాలిలో మేడలు కట్టడం ఎలా అసాధ్యమో, వస్తువు లేనిదే కవిత్వం రాయడం అలాగే అసాధ్యం. చిన్న కవిత కూడా విషయానికి లోబడే ఉంటుంది.